'İstemek' ve komplikasyonları

'Bir şeyi ne kadar çok istiyorsan o kadar çok düşün; onu kafanda resmet, resmi kağıda çiz, çizimi panona as ve her dakka ona bak'. Bu 'secret' fenomeni itibariyle ve 'acaba?'ların kortejinde hayata giren hastalıklı hipotez hiç çalışmadığı gibi, 'düşünüyorum ve istiyorum, niye olmuyor?' tarzı histerik hıçkırıklarla nefes borusunu tıkayarak adamı uykusundan da ediyor. Uyuyamayan adam panosuna astığı resmin müzik formatını da kulağına tıkarak ay gözlerini kaçırana kadar onu dikizliyor.

Oysa 'Bir şeyi ne kadar çağırırsan o kadar uzaklaşır senden. Hiç istemiyor gibi takılmak lazım' hipotezi de var ki buna anahtarını teslim eden adam pasiflora fondiplemiş gibi pasif pasif uyumayı başarabiliyor. Saplantılı bir şımarık çocuk yok burada her istediğinin olmasını isteyen, olmayınca aya kadar yaygara koparan. Evrenin adamı ehlileştirme çabaları var. Yani evren darbeci bir Evren değil aslında; sana 'takmış' filan da değil. Bir şeyi çok fazla istemenin küpe zarar keskin sirke olabileceğini idrak ettirmek amaçlı bir sistem kurgulamış hepsi bu. Adam hırslı arzularını kamçılayıp 'hiç istemiyormuş', 'o kadar da önemli değilmiş' gibi takılabiliyorsa SBS'den iyi puan alıyor ve istediği yere yerleşebiliyor.

Lakin burada beni rahatsız eden nokta adamın sürekli bir -mış gibi yapma döngüsüne girmesi, ve bu döngüde birkaç kere hamster gibi döndükten sonra neyi gerçekten isteyip neyi istemiyormuş gibi yaptığını karıştırması. Birinci hipotezin 'dilek kipi kullanma', 'yok olan şeylere var de' gibi kuralları adamın linguistik merkezini arapsaçına çeviriken, ikinci hipotezin bu alzheimer hamster durumu daha da kaotik travmalara yol açabilir.

Yazdıkça mı komplikasyon oldu, yoksa bir şey istemek gerçekten bu kadar komplike mi?